Skip to main content

Mariska is blij met het inloophuis

dg2

Bron: De Gelderlander

 

Het is november vorig jaar, als Brigitte Wissing (56) uit Gaanderen de onheilstijding krijgt in het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem. Non-hodgkin, lymfklierkanker stadium vier, met uitzaaiingen. Inmiddels heeft ze chemokuren en immunotherapie achter de rug. Na de aanvankelijke paniek recht ze haar rug. ,,Ik dacht: ik wil de feestdagen en mijn verjaardag nog halen. Ik heb veel kracht geput uit mijn geloof. Bidden heeft me echt geholpen.’’

Naast haar zit Mariska Masselink uit Winterswijk. Ze is 55, de twee kennen elkaar niet. Vier jaar geleden, midden in coronatijd, gaat ze naar de huisarts in haar toenmalige woonplaats Amersfoort. Die vertrouwt een bultje op haar gezicht niet. ,,Laat er in een privékliniek naar kijken, zei hij. De wachtlijsten in reguliere ziekenhuizen zijn te lang. Dat is mijn redding geweest.’’

Binnen een week krijgt ze de diagnose: merkelcelcarcinoom, een agressieve vorm van huidkanker. Een operatie volgt, plus talloze bestralingen. Ze is stabiel, maar de strijd is niet beslecht. ,,Ik sta constant onder controle, als ik klachten krijg, is het eigenlijk al te laat. Deze vorm van kanker zaait uit als een wilde’’, aldus de Winterswijkse psychologe.

 

Het voelde alsof de stoelpoten onder Mariska werden weggezaagd

Beide vrouwen zijn trouwe bezoekers van de inloophuizen: Brigitte van het Oude IJsselhuis in Doetinchem, Mariska van Oriolus in Winterswijk. Ze kunnen er terecht voor ontspanning, coaching en gesprekken met lotgenoten. Deze zogenoemde IPSO-centra voor psychosociale hulpverlening besparen de samenleving miljoenen aan zorgkosten, heeft onderzoek uitgewezen. Daarover later meer.

Ook voor Mariska voelt het alsof de stoelpoten onder haar worden weggezaagd, als de gevreesde ziekte wordt vastgesteld. En net als Brigitte uit Gaanderen weigert ze zich te laten verteren door wanhoop en angst. ,,We zouden naar Miste verhuizen, een nieuw huis bouwen. In gedachten zag ik mijn man alleen op de veranda zitten en dan werd ik verdrietig. Op een gegeven moment dacht ik: dit doe ik niet meer. Ik heb er niets aan, mijn man niet, niemand niet. Vier verschillende specialisten heb ik gehad. Die zeiden allemaal: u realiseert zich toch wel dat het ernstig is? Ja hoor, zei ik. Nu weet ik het wel.’’

De twee vrouwen delen meer dan moed en doorzettingsvermogen. Ze hebben beiden positieve ervaringen met wat tot voor kort inloophuizen voor kankerpatiënten en hun naasten werden genoemd. Inmiddels heten ze IPSO-centra, voor mensen die leven met en na kanker. Omdat de term inloophuis te veel associaties opriep met dak- en thuislozen. Er zijn landelijk inmiddels honderd van deze centra, waaronder dus het Oude IJsselhuis in Doetinchem en Oriolus in Winterswijk.

 

Je valt in een diep gat. Er is geen enkele vorm van nazorg

In die centra wordt psychosociale ondersteuning geboden, uitsluitend door geschoolde vrijwilligers. Ze zijn ook actief op de oncologische afdelingen van het Slingeland Ziekenhuis en Streekziekenhuis Koningin Beatrix (SKB) in Winterswijk. Er zijn ontspannende en creatieve activiteiten, gesprekken met lotgenoten. Of er is, indien gewenst, gewoon een praatje onder een kop koffie. Brigitte: ,,Ik werd er in het Slingeland al op gewezen, toen ik uit het ziekenhuis kwam, wist ik al dat ik ernaartoe zou gaan.’’

Bij lotgenote Mariska ging het anders. ,,Bij mij is de term inloophuis nooit gevallen. Na de 25ste bestraling zeggen artsen: dit is de laatste, succes verder. Je valt in een diep gat. Er is geen enkele vorm van nazorg. Specialisten zijn heel erg gericht op genezing, dat moet ook en dat doen ze fantastisch. Maar daarna is er ook nog een traject. Je probeert je leven weer op te pakken.’’

Tot haar verbazing zag de inmiddels in Miste wonende Mariska dat er een inloophuis genaamd Oriolus onder het dak van het SKB in Winterswijk zit. ,,Toen heb ik me, gezien mijn achtergrond als psychologe, als gastvrouw aangemeld.’’

De gesprekken met lotgenoten en vrijwilli­gers: fantas­tisch

Mariska Masselink, Bezoeker inloophuis voor kankerpatiënten

Na twee jaar stapt de geboren Twentse uit de hulpverleningsmodus. En wordt ze gewoon bezoeker van het inloophuis in haar woonplaats. ,,Als eerste ging ik naar een activiteit die Natuurlijk Mooi heet. Er is een kapster, je wordt keurig opgemaakt. Heerlijk, vond ik het. De gesprekken met lotgenoten en vrijwilligers: fantastisch. Je wordt geen richting opgeduwd, moet niks, kunt je verhaal kwijt. Je mag er gewoon zijn, als mens. Dat heeft me enorm geholpen.’’

Brigitte Wissing uit Gaanderen is even enthousiast over het Doetinchemse inloophuis als haar Winterswijkse lotgenote Mariska over Oriolus. ,,Ik heb hier geschilderd, gesprekken met een coach gehad. En ik heb echt gevonden wat ik zocht.’’

Miljoenenbesparing

Onderzoeksbureau Ecorys heeft in opdracht van IPSO een uitgebreid rapport gemaakt over nut en noodzaak van de inloophuizen voor kankerpatiënten en hun naasten. Conclusie: als die vrijwillige hulpverlening er niet is, kost dat jaarlijks waarschijnlijk tussen de 150.000 en 200.000 meer consulten bij betaalde hulpverleners. Een directe besparing van 8 tot 11 miljoen aan zorgkosten.

Daarnaast helpt de psychosociale ondersteuning (ex)kankerpatiënten bij een vroegtijdige terugkeer naar betaald werk. Hoewel Ecorys een ruime marge aan houdt omdat het effect moeilijk te meten is, sluiten de onderzoekers niet uit dat het financieel voordeel kan oplopen tot 30 miljoen per jaar.

Eigen prioriteiten

Mariska gaat nog regelmatig naar Oriolus, Brigitte is de laatste tijd wat minder in het Oude IJsselhuis, zegt ze. ,,Ik ben mantelzorger, vrijwilliger, heb een volledige baan als welzijnsbegeleider in een verpleeghuis. Erg moe zijn hoort bij kanker. En wat je vooral niet moet onderschatten, is wat het doet met je brein. Voorlopig kies ik voor mezelf en blijf ik een beetje op de achtergrond.’’

Leven met een ongenode gast door Willemien Weerman

dg1

 Bron: De Gelderlander 

Lees verder